Ontdekken wie ik ben
is de reis die mij al mijn hele leven bezig houd. Een ontdekkingsreis die ik soms als kapitein, soms als passagier meemaak en die me elke dag meer leert over wat en wie ik voornamelijk niet ben, maar vooral dat het enige doel van de ontdekkingsreis het ontdekken zelf is.
OWIB is mijn reisverslag in de vorm van reflecties en inspiraties die ik onderweg tegenkom.
Het verwarren van doel en middel
Een nieuwe misvatting van de geest, het makkelijkst te beschrijven met een voorbeeld uit mijn dagelijkse leven: de zwemles van Cai
Superjansyndroom
Eens in de zoveel tijd overkomt het me weer; het Superjansyndroom. Dan heb ik het gevoel te moeten zorgen voor iedereen, dat het voortbestaan van de wereld van mij afhangt. Dat als ik niet oplet de wereld vergaat.
Gelukkig bestaat er een effectief medicijn…
De Laatkomers
Elke doordeweekse dag kom ik ze tegen. Ogen die schuldbewust voor zich uitkijken, gehaast de trap oplopend, zich een weg vindend door de menigte die in tegengestelde richting beweegt, in hun kielzog of voor zich uit duwend een kind met beentjes die net te kort zijn voor de ferme tred die ze bij moeten houden. Ogenschijnlijk vaak dezelfde ogen. De Laatkomers.
Het verleden heden laten worden
Het ligt in de menselijke natuur om tijdens een ontmoeting het verleden mee te nemen naar het huidige moment.
Misvattingen van de geest
Mijn ontdekkingstocht naar wie of wat ik ben is tot dusver voornamelijk een ontdekkingstocht naar wie of wat ik niet ben. Een terugkerend patroon van geestelijke misvattingen vormt steeds de basis van elk van die ontkenningen. Hierbij mijn poging die misvattingen samen te vatten.
De realiteit zoals ze is versus de realiteit zoals ik denk dat ze is
Door mijn realiteit te denken wordt ik een gevangene van mijn eigen gedachte. Gevangen in een gevangenis waar ik niet alleen de architect ben, maar ook de aannemer, de uitvoerder, de bewaker en de directeur.
Het EK van Nietschze
Soms vallen dingen op, en als je het eenmaal ziet, kun je het niet meer niet zien.
Puzzelen en laten puzzelen
Wie vindt het leuk om precies verteld te krijgen wat je moet doen en op het moment dat je het, zij het met enige frustratie, toch uit wilt voeren, de taak voor je neus afgepakt en uitgevoerd te zien worden door diezelfde persoon?
Woorden zijn (on)belangrijk
Woorden zijn belangrijk. En tegelijk veel minder belangrijk dan ik vaak denk.
Spinoza op de werkvloer
Wie ooit door de ‘waarom’, ‘wat is’ en ‘mag ik mee?’ vragenstorm van een driejarige is gevaren, weet dat werk een concept is dat heel moeilijk uit te leggen is aan kinderen. Spinoza zou zeggen dat dit komt door de verwarring tussen werk als ‘denkding’ en werk als ‘werkelijk ding’
De compassie van kinderboeken
Kinderboeken blijven me fascineren. De boodschappen in het verhaal en tussen de regels zijn vaak wonderschoon verpakt en relevanter voor de voorlezer dan voor de toehoorder(s).
Ode aan het vaderschap
Over drie maanden wordt Cai vier en gaat hij naar school, een grote stap voor zowel hem als zijn ouders. Tijd voor een reflectie op wat de ontdekkingsreis van het vaderschap mij tot nu toe allemaal gebracht heeft.
De aarde als ruimteschip en stralingsvrij staal
Het kost me doorgaans weinig moeite een wij en zij aan te wijzen. Ik ben goed in oordelen en de goeden en de slechten aanwijzen, waarbij ik uiteraard voornamelijk tot de goeden behoor. Toch lukt het me steeds vaker in te zien dat wij allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. En dat besef verandert niet zozeer mijn oordeel op een actie, maar beïnvloed wel mijn reactie, omdat mijn perspectief groter wordt dan wij tegen zij. Dit grotere perspectief kreeg ik in twee stappen.