Superjansyndroom

Eens in de zoveel tijd overkomt het me weer; het Superjansyndroom. Dan heb ik het gevoel te moeten zorgen voor iedereen, dat het voortbestaan van de wereld van mij afhangt. Dat als ik niet oplet de wereld vergaat. Dat ik Lois Lane, lees Jit, altijd maar weer moet redden en dat de hele mensheid, lees Cai en Yva van mij afhankelijk is. Dan voelt het alsof ik van een andere planeet kom ik, hier op aarde geen thuis heb en altijd maar rond moet blijven vliegen, van probleem naar probleem en crisis na crisis.

Dit gevoel een superheld te moeten zijn is alles behalve prettig. Omdat iedereen gered moet worden zie ik voornamelijk zwarte vlekken en vergeet ik het grote witte papier. Ik voel en zie zoveel afhankelijkheden dat mijn vrijheidsgraden naar nul bewegen en ik haast tot stilstand kom. En ik in plaats van een redder voel ik me juist eenzaam en alleen.

Gelukkig bestaan er effectieve medicijnen, al is de samenstelling en dosering per persoon verschillend. In mijn geval sta ik een keer vroeg op, pak ik mijn verrekijker, vul ik een thermosfles en ga in een bos lopen, waar onder luid gejuich van de lokale bevolking mijn hoofd weer leeg wordt en de schoonheid van de wereld zich weer laat zien terwijl de zon langzaam opkomt. Op de terugweg zet ik Superman van Five for Fighting op en huil ik (te) lang opgekropte tranen, omdat het niet makkelijk is mij te zijn, gevolgd door Heroe van Family of the Year, omdat het liefst met rust gelaten wil worden, waarna ik bij de laatste tonen weer kan lachen om mijn eigen megalomane verantwoordelijkheidsgevoel en me realiseer dat de realiteit daar een stuk minder afhankelijk van is dan ik denk en dat gewone Jan veel meer Superjan is dan Superjan ooit zal kunnen zijn.