De Laatkomers

Elke doordeweekse dag kom ik ze tegen. Ogen die schuldbewust voor zich uitkijken, gehaast de trap oplopend, zich een weg vindend door de menigte die in tegengestelde richting beweegt, in hun kielzog of voor zich uit duwend een kind met beentjes die net te kort zijn voor de ferme tred die ze bij moeten houden. Ogenschijnlijk vaak dezelfde ogen. De Laatkomers.

Onlangs werd het onderwerp vanuit de school geadresseerd, omdat sinds kinderen weer dagelijks naar de klas gebracht mochten worden, het aantal ouders dat te laat komt substantieel gestegen is. Blijkbaar bracht het tijdens corona ingevoerde verzamelen met de klas voor de school onbewust de groepsdruk mee om op tijd te komen.

Vanuit de school werd het verzoek gebaseerd op het respect voor zowel de leraren als de andere kinderen. De school is een samenleving en, zoals binnen elke samenleving, heeft een samenleving regels die wellicht suboptimaal zijn voor het individu, maar waar de groep als geheel van profiteert. Een vaste begintijd waar iedereen zich aan houdt is er daar één van.

Vanuit de school gezien is dat een duidelijk argument, maar vanuit het individu bekeken blijft het wellicht iets dat voor iedereen geldt, maar niet voor mij.

Daarom hierbij een andere invalshoek op hetzelfde thema, namelijk welke boodschap geef je je kind mee door (structureel) te laat te komen?

Allereerst leer je je kind dat school iets is waar je gehaast en, tijdens de laatste meters wanneer het alleen een volle klas in moet lopen, wellicht zelfs ongemakkelijk naar toe gaat. Daarbij is ‘te laat komen’ waarschijnlijk een heel groot ding voor je kind, want wie gebruikt niet het argument ‘anders zijn we te laat’ om kinderen op te laten schieten? En hoe vindt je kind het om te laat komen? Wellicht is de makkelijkste benadering van die vraag hoe vindt je het zelf om te laat een volle meeting binnen te lopen?

Ten tweede, waar leer je je kind de meeste tijd door te brengen? Is dat in de toekomst door zelf al met je hoofd bij de eerste werkmeeting te zijn, de mails die nog beantwoord moeten worden, die afspraak na het wegbrengen etc., het verleden door je tijd te besteden aan wat er allemaal gebeurd is op social media, het nieuws etc., of is dat in het heden door te eten, aankleden, wegbrengen en bovenal de interactie met je kind te hebben?

Het derde punt volgt uit de eerste twee en is hoe belangrijk denk je dat je kind zich voelt als het op deze manier naar school gebracht wordt? Lukt het om je kind volledig te blijven zien en horen?

Als laatste denk ik dat zowel volgorde en prioriteit omgedraaid worden. Aandacht bij zaken die niet prioriteit zijn om je kind op tijd op school te krijgen en op dat moment dus niet te beïnvloeden zijn, leidt tot haast en stress om op tijd te komen, daardoor gaat het nog langzamer en komt er ook nog ‘te laat kom’ stress bij, wat tot wellicht geen stressvol, maar in elk geval geen ontspannen begin van de werkdag leidt. Terwijl aandacht geven aan de zaken die nodig zijn om op tijd te komen; aankleden, ontbijten, op tijd vertrekken leidt tot een ontspannen afscheid en daarmee een ontspannen begin van de rest van de (werk)dag.

Dat maakt voor mij opstaan, ontbijt maken, aankleden en naar school fietsen de belangrijkste meeting van de dag. Als ik dat goed doe, begin ik ontspannen en vaak zelfs met een grote glimlach aan de rest van mijn dag, omdat ik aanwezig was toen Cai of Yva weer iets grappigs zeiden of deden en ik oog had voor al die vriendelijke glimlachen onderweg, omdat mensen het zo tof vinden om een vijfjarig mannetje al kletsend op zijn felgele fiets te zien rijden.

Teruggerekend vanaf het moment van te laat zijn is daar vaak niet meer dan een paar minuten voor nodig, wellicht tien als er ook nog een boekje gelezen mag en kan worden. Ik zou elke ouder die dit regelmatig overkomt willen uitnodigen eens om half negen ’s ochtends op een doordeweekse dag de schermtijd van zijn of haar telefoon te bekijken en te kijken of daar ergens de benodigde minuten te vinden zijn.

Een schooljaar heeft zo’n 200 dagen, dat zijn 200 kansen om te oefenen met leven in het moment en focussen wat in dat moment nodig is, allebei gaven waar zowel jij als je kind een leven lang profijt van hebben. Tegelijk zijn het, als je niet oplet, 200 mogelijkheden om een slechte gewoonte aan te leren.