De aarde als ruimteschip en stralingsvrij staal

Het kost me doorgaans weinig moeite een wij en zij aan te wijzen. Ik ben goed in oordelen en de goeden en de slechten aanwijzen, waarbij ik uiteraard voornamelijk tot de goeden behoor. Toch lukt het me steeds vaker in te zien dat wij allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. En dat besef verandert niet zozeer mijn oordeel op een actie, maar beïnvloed wel mijn reactie, omdat mijn perspectief groter wordt dan wij tegen zij. Dit grotere perspectief kreeg ik in twee stappen.

Het eerste moment was toen ik een astronaut de aarde zag beschrijven als een ruimteschip waarop wij allemaal door de ruimte reizen, wij allemaal, elk organisme op aarde. Een gigantisch ruimteschip met een papierdun laagje dat ons beschermd tegen de, voor ons dodelijke, condities van het universum. En dat elk organisme op aarde is opgebouwd uit deeltjes die uit datzelfde universum komen.

Een mooi filmpje, ik zag het, kreeg kippenvel, vertelde er iemand over en ging weer door waar ik mee bezig was.

Het klikte pas echt toen ik in een onbewaakt moment een wikipedia konijnenhol indook dat uitkwam bij stralingsvrij staal. Dit staal wordt gebruikt voor bepaalde medische apparatuur, satellieten en Geigertellers die straling meten. Het wordt gevonden onder zee, waar het wordt gewonnen uit gezonken schepen, om precies te zijn schepen die zijn gezonken zijn voor 16 juli 1945, 5:29 EST, het moment dat de eerste kernexplosie plaatsvond. Sinds dat moment, en de vele nucleaire explosies die volgden, zitten er radioactieve deeltjes in dat hele papierdunne laagje dat onze aarde beschermt. En omdat dat papierdunne laagje nodig is voor de productie van staal, is al het staal dat sindsdien geproduceerd is, vervuild met radioactieve deeltjes.

Toen ik dit las begreep ik ineens, dat bij elke ademhaling, mijn longen zich vullen met die eerste explosie, met Hiroshima, met Nagasaki en elke nucleaire test die daarna gedaan is. En niet alleen mijn longen, die van alle mensen, het lichaam van elk organisme in deze wereld dat enige vorm van interactie met de atmosfeer heeft en die van elk organisme dat komen gaat, want de halfwaardetijd van sommige van die deeltjes is meer dan 5000 jaar.

Als het me lukt het besef mee te laten wegen dat we allemaal op hetzelfde ruimteschip vliegen en dat wat ik nú doe, effect heeft voor dat hele ruimteschip, nu en voor altijd, handel ik vaak juist verrassend doortastend, omdat op keuzes gericht op de korte termijn worden verbreed met de intentie de wereld op lange termijn een mooier plekje te maken.

Dit is geen betoog tegen kernwapens, dit is geen betoog om onacceptabel leed dat wordt veroorzaakt oogluikend en hoofdschuddend toe te staan of om op handen te blijven zitten en niet tot actie over te gaan. Dit is een uitnodiging om zelf op zoek te gaan naar je eigen stralingsvrij staal moment. De wereld zal je dankbaar zijn voor alles wat je daarna doet.